Heleenvandonk

Expressieve kunst wordt in de Encarta Dictionary gekarakteriseerd als zijnde: “elk kunstwerk, bijvoorbeeld schilderen, schimmel, techniek, tekening of ets, dat eenvoudigweg smaakvol wordt geacht” (Encarta, 2004). Deze definitie wordt echter gebruikt in relatie met menselijke uitdrukkingen in de gebruikelijke wereld, met betrekking tot het opleiden van, beeldende kunst wordt gekarakteriseerd als een onderwerp dat voordelig is, niet fundamenteel, voor de leercyclus en wordt vaak geëlimineerd in het licht van gebrek aan tijd, weinig leerpotentieel en geen contant geld. Expressieve kunst wordt in feite gezien als schilderen en tekenen, niet als een onderwerp dat door een scholastieke onderzoeker wordt geconcentreerd. Essayist Victoria Jacobs verduidelijkt: “Uitdrukkingen op lagere scholen zijn regelmatig geïsoleerd van de centrale onderwerpen en als alle dingen gelijk zijn, aangeboden als verbeteringsoefeningen die als nuttig maar niet fundamenteel worden beschouwd” (Jacobs, 1999, p. 2).

Wat ontbreekt in studiezalen is de afwezigheid van informatie voor docenten over de voordelen van het houden van een op vakmanschap gebaseerd educatief programma. Docenten “hebben bijna geen begrip van menselijke uitdrukkingen als studierichtingen. Ze beschouwen menselijke uitdrukkingen als begeleiding van opvoeders als taken die worden gebruikt om verschillende disciplines te betrekken of te onderwijzen” (Berghoff, 2003, p. 12). Expressieve kunsten verleggen de grenzen van het leren voor de studenten en versterken innovatief redeneren en een dieper begrip van de centrale onderwerpen, namelijk taaluitdrukkingen, wiskunde, wetenschap en sociaal onderzoek. Instructeurs moeten alle soorten beeldende kunst, die theater, beeldend vakmanschap, dans en muziek incorporeren, consolideren in hun oefenplannen in het licht van het feit dat uitingen van de menselijke ervaring de studenten overtuigende middelen geven om een ​​dieper begrip te krijgen van hun scholing. Het tonen van menselijke uitdrukkingen is de meest integrale troef die docenten in hun studiezalen kunnen introduceren, omdat dit de studenten in staat stelt hun belangrijkste leerniveau te bereiken.

Van 1977 tot 1988 waren er slechts drie opmerkelijke rapporten die de voordelen van vakmanschapsonderwijs aantoonden. Deze drie rapporten zijn Coming to Our Senses, door het Arts, Education and Americans Panal (1977), Can we Rescue the Arts for American Children, ondersteund door de American Council for the Arts (1988), en de meest gewaardeerde studie, Toward Civilization , door de National Endowment for the Arts (1988). Uit deze drie onderzoeken bleek dat vakopleiding van vitaal belang was voor het volbrengen van een geavanceerde opleiding voor onze studenten. Hoewel deze onderzoeken aantoonden dat menselijke uitdrukkingen nuttig waren voor de leercyclus, was het pas in 2002 toen het verkenningsonderzoek van Critical Links: Learning in the Arts en Student Academic and Social Development “bewees dat het leren en presteren net zo zeker waren als vriendelijke resultaten. toen uitingen van de menselijke ervaring fundamenteel waren voor de leerontmoetingen van studenten” werd door bestuurders op een serieuze manier benaderd (Burns, 2003, p. 5). Eén onderzoek, in dit onderzoek, was gericht op het instrueren van een console die zich voorbereidde op een studiezaal om te controleren of de scores van de understudy op ruimtelijk denken konden worden verbeterd. Het werd vervolgens gecontrasteerd met die understudies die pc-voorbereiding kregen die geen boeiende artworksegmenten bevatte. Dit veronderstelde dat leren door middel van uitdrukkingen van de menselijke ervaring werkte op de scores op andere hoofdvakken, bijvoorbeeld wiskunde en wetenschap waar ruimtelijk denken over het algemeen wordt gebruikt